Im dalej w las, tym…mniej drzew.

“Jasnooka, siwa, szczupła i miła, siedziała sobie, spowita w ciepły szlafrok, i krajała marchewkę w drobną kostkę. Szczupłe, zgrabne ręce, o niepomalowanych, krótko obciętych paznokciach wykonywały lekkie, celowe ruchy. Można było godzinami patrzeć na ten balet. Natalia, która miała najbardziej maślane łapy ze wszystkich w rodzinie, zagapiła się w zachwycie.

– Co takiego? – spytała Babi, spotykając nagle jej spojrzenie, podczas gdy Gabrysia trzaskała garnkami, wydobywając je ze zmywarki i układając w szafce.

-A, tak sobie patrzę. Jesteś taka ładna.

– Chyba tylko od środka – mruknęła drwiąco Babi. – Pod tą pomarszczoną skórą.

-Od środka zwłaszcza – przytaknęła Natalia. – Jak byłam mała, chciałam być tak ładna jak ty.

-Nie łżyj, nie łżyj, chciałaś byc strażakiem.

-Bo wiedziałam, że nie jestem ładna! A teraz już wiem, że piękno zewnętrzne się nie liczy.

-Nowina – mruknęła Babi, trzaskając nożem w deseczkę.“

“Tygrys i róża”, Małgorzata Musierowicz

Niby nic się nie zmieniło. Minęły tylko dwa tygodnie od czasu, gdy widziały się ostatni raz, ale jednak była w niej jakaś nieuchwytna zmiana, której Mała Ona nie umiała nazwać. Duża Ona nadal wyglądała tak samo: miała ten sam kolor włosów, te same ubrania, ten sam styl, ton głosu i spojrzenie. Co więc było inaczej? Może to kwestia kilku – ale dosłownie kilku – dodatkowych zmarszczek gdzieś w okolicy oczu i ust. Chyba postawa ciała była też nieco inna. Mała Ona bardzo ucieszyła się na powitanie, a radości towarzyszyło jednocześnie nieoczekiwane zdziwienie i – co tu dużo mówić – lekki szok. – Teraz już nic nie będzie takie samo – pomyślała Mała Ona. – Coś przeminęło i już nigdy nie wróci.

Pierwszy siwy włos. Nieprzespane noce. Szorstkie dłonie, bolące stopy i przygarbione plecy. Powroty i odpływy witalności. Zmieniające się ciało. Poszukiwanie siebie, powrót do natury i upraszczanie życia. Mogłabym zaryzykować stwierdzenie, że im dalej w las tym….mniej drzew! Życie w swojej istocie jest bardzo proste, tylko my je sobie komplikujemy. I czasem też dzieje się tak, że przypomnienie przychodzi w najmniej spodziewanym momencie. Moim osobistym “przypominaczem” było kilka osób, w tym znakomita powieściopisarka: Małgorzata Musierowicz. W jej książkach można znaleźć uniwersalne prawdy życiowe, które nigdy nie tracą na aktualności. To pewno dlatego zachwycam się nimi niezmiennie od 20 (!) lat. Od tego czasu uczą między innymi, w jaki sposób mądrze od siebie wymagać. A w kontekście bycia mamą, dbania o siebie, rodzinę, przyjaciół i znajomych posłużę się cytatem, który najlepiej zobrazuje co mam na myśli:

” – Była śliczna – przypomniała sobie Natalia.

-…poczułam się tak, jakby całe zło zniknęło ze świata i jakby odtąd miało być już tylko szczęście. Nigdy bym nie przypuściła, że cokolwiek może nas rozdzielić. A teraz – popatrz. Niewidzialny mur między nami. Ona mnie nie cierpi.

– Nie, aż tak źle nie jest – powiedziała szybciutko Natalia, ściskając oburącz ręce siostry.

-No, ale i tak jest ciężko.

-Ha! Widzisz, a każesz mi mieć dzieci… – zażartowała Natalia.

-A kto powiedział, że ma być lekko?! – żachnęła się Gabrysia. – Musisz przyjąć życie takie właśnie, jak przychodzi, po kolei wszystko – dobre i złe. Nieważne, czy boli. Nie o to chodzi. Chodzi o istotę sprawy.

-Czyli? – chciała wiedzieć Nutria.

-O miłość – odpowiedziała Gabriela.”

“Tygrys i Róża”, Małgorzata Musierowicz¹

1. www.musierowicz.com.pl – tu zajrzyjcie po więcej wiadomości o autorce i całej Jeżycjadzie.
   Ostatnie lata są czasem szczególnym, wokół Jeżycjady dzieje się bardzo dużo: wznowienie całej serii książek (od kwietnia 2024), powstała nawet piosenka o Jeżycjadzie:
   https://www.youtube.com/watch?v=gVTPNr_pT2Y
   W 2025 roku Małgorzata Musierowicz obchodzić będzie 50 lecie swojej pracy pisarskiej. Warto skorzystać z tej mądrości <3 ↩︎