Chandra. Matki.

Po raz pierwszy w życiu zdarzyło mi się płakać z bezsilności, złości i zmęczenia. Autentycznie. W sumie to dobrze, że DOPIERO teraz. Wcześniej nie potrafiłabym przyznać się do tego, że takie uczucia przechodzą mi przez głowę. A oto, co się wydarzyło: armagedon na podłodze w salonie. Wszystkie układanki, puzzle, itd. wymieszane i porozrzucane. Krzyki i wrzaski przez całe przedpołudnie i siku co piętnaście minut (MOJE siku; niech żyje ostatni trymestr 🥴😍🤷‍♀️). Brak sił witalnych i ochoty na cokolwiek. Dokładnie tak. W pewnym momencie jednak, po raz już chyba milionowy zatrzymałam się i postanowiłam że….odpuszczam. Przy czym ostatnio, coraz częściej zdarza mi się w ciągu dnia wzywać pomocy Matki Bożej i to naprawdę nie jest bez sensu! Po chwili okazuje się że sprawa rozwiązana i wcale nie musiałam wrzeszczeć. W końcu, nie bez powodu Maryję nazywa się też Gwiazdą Morza 😍😇

Jestem też dumna, że w końcu zrozumialam,.że mogę odpuścić, albo mogę się upierać. Mogę posłuchać swoich dzieci i tego co chcą powiedzieć poprzez swoje zachowanie albo próbować ustawić je do pionu. Mogę dać sobie luz albo wszystko ogarnąć i paść na twarz. A na totalnym marginesie, ten post powinien zaczynać się tak: “niebo nad miastem. Błękit i biel chmur. Spokój. Kawa na stoliku przede mną. Gmachy budynków za oknem. Relaks.” Pamiętacie? To już rok od momentu stworzenia tego miejsca. Przez ten rok znowu bardzo dużo się zmieniło. I znowu mam BARDZO DUŻO powodów do bycia wdzięczną. A to, czy będę, zależy tylko ode mnie. Bo można mieć szczęście pod nosem i go nie zauważać.

ps. Dziękuję wszystkim moim przyjaciołom (w otstanim czasie to słowo nabiera dla mnie szczególnego znaczenia) za to że po prostu są. To niesamowicie ważne.